با سلام خدمت شما دوستان عزیز امروز هم با شما هستیم با یک مقاله دیگر در خدمت شما هستیم با معرفی در ورزش پرش با نیزه و تاریخچه آن یکی از ورزش های هایی که زیرمجموعه دو میدانی حساب میشود ورزش پرش با نیزه است. فایبرگلاس برای پریدن از از روی مانعی با ارتفاع بلنداستفاده میکنند.
پیدایش دو میدانی و پرش با نیزه به دوران حجر برمیگردد زمانی که نسان هاى اولیه، از دو، پریدن و پرتاب کردن در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع استفاده مى بردند. انجام این حرکات طبیعی با گذشت زمان و تغيير شرایط زندگی، بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى گرفت. اوقات فراغت جنگجویان در زمان صلح بیشتر بود و به تمرین و رقابت در این زمینه ها مى پرداختند.
طول مسیری که برای پرش با نیزه نیاز دارید باید 40 الی 45 متر باشد و عرض آن باید تقریبا 1/22 متر باشد باید با استفاده از خطوط سفید مسیر دورخیز به عرض 5 سانتی متر مشخص می گردد شیب مسیر دورخیز به طرف جعبه پرش از یک در هزار بیشتر باشد هر پرنده میتواند برای تعین جای پا از یک یا دو علامت مورد تایید گمیته برگزار کننده استفاده کند
محل فرود که یکی از محوطه های پرش با نیزه به شمار می رود، یک مربع به اضلاع ۵ متر است. باید محل فرود از مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شده باشد. براى این منظور توصیه مى شود، تا جایی که امکان دارد از تشک هاى ابرى مناسب استفاده شود. البته در مرحله های مقدماتى آموزش براى ساختن محل فرود مى توان از مخلوط ماسهٔ نرم و خاک اره استفاده کرد. در این صورت این مخلوط باید به دقت پهن شده باشد و سطح آن به وسیلهٔ پارچهٔ مناسبى پوشانده شود تا مانع از ورود صدمات احتمالى به ورزشکار شود. حتماً باید از تشک هاى ابرى مخصوص در مراحل پیشرفته استفاده شود. معمولاً براى مدارس ضخامت این تشک ها ۶۰ سانتى متر و در سطوح بین المللى ۹۰ سانتى متر است تا مشکلاتی نظیر اصابت ورزشکار با کف زمین یا لغزیدن از کناره هاى تشک پیش نیاید. تشک ها باید از جعبهٔ پرش به فاصلهٔ ۱۰ تا ۱۵ سانتى متر قرار داده شوند. این شیب حدود ۳۰درجه است که از لبه هاى کنارى جعبه پرش شروع مى شود و سپس با بقیه قسمت هاى محل فرود همسطح مى گردد.
پایه هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند، باید به اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند. پایه هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرار گرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً به شکل چنگک است و به نحوه ای ساخته شده است که میله به راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مى کند. فاصلهٔ بین پایه هاى پرش با نیزه معمولا ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و چنانچه پایه ها بازو دارند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. در مسابقات رسمى پایه هاى نگهدارده باید قابلیت جابه جائى تا ۱۲۰ سانتى متر (۸۰ سانتى متر به جلو و ۴۰ سانتى متر به عقب) را داشته باشند.
جنس میله افقى پرش با نیزه باید از فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شده است شکل ین میله، شکلى مدور و ۳ سانتى متر قطر دارد و دوسر آن پایه هاى نگهدارنده قرار مى گیرد. حداکثر طول میلهٔ افقى باید ۵/۴ متر باشد و وزن آن نباید بیشتر از ۲۵/۲ کیلوگرم باشد. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که انعطاف پذیرى زیاد نداشته باشد و حداکثر خم شدن آن در وسط میله نباید بیش از ۳ سانتى متر باشد.
جعبه پرش با نیزه
عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به جعبه پرش با نیزه انجام مى شود. جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى شود و ۱ متر طول و ۶۰ سانتى متر عرض در جلو است. عرض کف آن در قسمت انتهایی، ۱۵ سانتى متر است که ساخته گذاشته مى شود.
برای پرش با نیزه باید نیزه مخصوص شخص، ۲۰ سانتیمتر باشد جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید و اگر چپ دست هستید، پای راست را بهمراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله ۲۰ سانتی متری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید. از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید. فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد. کار بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، می توانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید.
دور خیز، کاشتن، جهش و تاب خوردن، عقب زدن و کشش و چرخش، عبور از مانع و فرود.
در مراحل دور خیز و کاشتن، پرش کننده تا رسیدن به وضعیت جهش از حداکثر سرعت قابل کنترل شتاب می گیرد و به نرمی نیزه را قرار می دهد. در مراحل جهش و تاب خوردن انرژی از دور خیز حاصل به نیزه منتقل میشود. در مراحل عقب زدن، کشش و چرخش انرژی در نیزه ذخیره و سپس برای بالا پرش کننده استفاده می شود.
کامنتی ثبت نشده است
ارسال نظر