تاریخ دانان بر این باورندکه مسابقات شیرجه تاریخچه طولانی دارند و به کشور یونان برمیگردد ولی طبق مدارک موجود در یونان باستان 2500 سال میرسد مقبره ای درشهر نپال کشور ایتالیا میباشد که قدمت آن مربوط به بالای این مقبره اصویر شخصی است که در حال شیرجه زدن از روی سکوی مرتفعی است که احتمالا باید صخره یا پرتگاهی باشد.
در قرن 17 زمانی که ژیمناست های آلمانی و سوئدی برای ایمنی بیشتر حرکات نمایشی خود را در ساحل ها انجام میداند و عده کثیری را برای تماشا به ساحل میکشاندن که باعث شد کم کم این تفریح تبدیل به یک ورزش حرفه ای شد . در اینگلستان در قرن 17 ابتدا شیرجه سادذه در رودخانه ها و بالای پل های انجام میشد تا اینکه در سال 1889 مسابقات شیرجه سادهبرای اولین بار در اسکاتلند برگزار شد که ارتفای سک.ی شیرجه 2 متر بود در سال 1895 جامعه انگلستان اولین مسابقات شیرجه ساده در لندن ترتیب داد که ارتفاع سکوی پرش در این مسابقه 5 متر و 10 متر بود و در ادامه در سال 1908 شیرجه به عنوان یک ورزش حرفه ای وارد المپیک شد و دارای امتیاز بندی شد.
بعد از المپیک پاریس مسابقات شیرجه بصورت مدرن برگزار شد . در سال 1929 سیستم تقسیم بندی شیرجه ها با توجه به حالت شروع از روی سکو یا تخته و حالتی در هوا به خود میگیرید و حرکاتی که هنگام شیرجه انجام میدهد شروع شد تا اینکه در المپیک 1956 در ملبورن نحوه شماره گذاری به صورت فعلی برای شیرجه ها درست شد و تا قبل آن شیرجه ها به ترتیب شماره از شماره یک تا 56 شماره گذاری شده اند بریتانیا جزو کشور هایی بود گه به مدت 87 سال پیشگام شیرجه انفذادی بوده است.
شیرجه ده متری در استخر قهرمانی ورزشگاه امجدیه در سال 1319 یعنی در زمان جنگ جهتنی دوم در تهران ساخته شد و تا 64 سال برای آموزش شیرجه استفاده میشد تا سال 1353 که استادیوم ازادی افتتاح شد.
در سال 1951 در اولین دوره بازی های آسیایی دهلی دو شیرجه زن ایرانی به نام منوچهر خموش و تقی عسگری در این مسابقات شرکت کردند که عسگری دو مدال نقره و خموش مقام چهارم را بدست اورد.هفت سال بعد در در بازی های اسیایی 1958 توکیو نیز دو شیرجه رونده از ایران با نام های حسن اعطمی و منوچهر فصیحی صاحب مدال برنز این مسابقات شدند که فصیحی موفق به دریافت مدال شد.
یضورت کلی تمامی مسابقات رسمی این رشته قوانینی مشخص دارد که از طرف فیفا اجرا میشود در ادامه به بررسی برخی از این قوانین مبپردازیم
تخته ها و سکو های پرش و تمام تجهیزات شیرجه بایستی بر اساس قوانین فیفا بوده و 90 روز قبل از مسابقات توسط یکی از نمایندگتن فینا و یکی از اعضای کمیتع فنی شیرجه در این مسابقات شیرجه ها براساس مسیر چرخش در هوا به طرف جلو یا عقب، معکوس یا از تو و چرخش های دورانی یا حول محور طولی و نوع شروع آنها رو به آب و پشت به آب و بالانس، به شش خانواده تقسیم شدند.
در سال ۱۹۵۶ در مسابقات المپیک ملبورن استرالیا نحوه شماره گذاری برای شیرجه ها به صورتی که اکنون در اختیار ماست شکل گرفت و تا قبل از آن شیرجه ها از شماره یک تا پنجاه و شش شماره گذاری شده بود و تمام شیرجه هایی که برای مثال از تخته سه متر اجرا می شد همگی اختیاری بود و شیرجه های پایه و اصلی به ندرت در مسابقات دیده می شد و شیرجه روندگان بیشتر تمایل به اجرای حرکات سنگین داشتند و کمتر به اجرای یک شیرجه ساده با مهارت و زیبایی بیشتر اهمیت می دادند. تا مقررات شیرجه تکامل یافت و شش خانواده با محدودیت ضریب در مسابقات گنجانده شدند.
خطرات شیرجه زنی
ورزشکاران رشته شیرجه چه از ارتفاع بلند شیرجه روند و چه از ارتفاع کوتاه جزء شجاع ترین و هنرمندترین ورزشکاران به حساب می آیند و هماهنگی عصب و عضله زیادی را نیاز دارند چرا که جهش آنان از سکوی ۱۰ متری انرژی کافی برای رسیدن به سرعت ۵۵ مایل در ساعت را در لحظه برخورد با سطح آب را فراهم می کند.
سرعتی که اگر در هنگام برخورد با آب فرد دچار اشتباه شود و یا کاملا عمود نباشد بسیار خطرناک خواهد بود بطور مثال در مسابقات ۱۹۸۸ المپیک سئول مشاهده گردید هنگامی گرگ لگانیس قهرمان آمریکایی و ستاره مسابقات در حین اجرای حرکات ۵/۲ فرنگی زاویه از تخته سه متر به تخته برخورد نمود وآب استخر را غرق خون کرد. خوشبختانه جراهت وی با چند بخیه بهبود یافت وی به مسابقات ادامه داد و قهرمان این مسابقات شد.
ورود بد به آب: معمولاً آسیب های که در اثر برخورد ناشیانه با آب پیش می آید جدی و خطرناک نیست و ممکن است چند لحظه سوزش در بدن ایجاد شود ولی در مدت کوتاهی بر طرف می شود. اگر پاها هنگام ورود به آب بیش از حد برگردد و یا زودتر از زمان لازم شیرجه رو بدنش را بطرف بالا قوس دهد یعنی قبل از اینکه بدنش کاملا در آب فرو رود بطرف سطح آب بیاید ممکن است ضربه شدیدی به مهره کمرش وارد شود.
برخورد به تخته یا سکوی پرش: به طور کلی صدماتی که در اثر برخورد با تخته یا سکوی پرش پیش می آید، به ناحیه سر محدود می شود و این مسئله اغلب شامل شیرجه های گروه مهتاب (تو) و فرنگی می باشد که به علت خطای جدا شدن از سکو یا تخته پرش پیش می آید و گاهی بسیار جدی می باشد اما به ندرت اتفاق می افتد، در حال جراهت وارده بر سر را باید جدی گرفت و درصدد معالجه پزشکی برآمد.
فشار وارده به گوش ها: افرادی که به زکام یا ناراحتی های گوش یا سرما خوردگی مبتلا هستند نباید به عمق سه متری آب بروند چون ممکن است که گوش داخلی دچار عفونت شده یا پرده صماخ گوش پاره شود. فشار آب همراه با عمق آب افزایش می یابد به طوری که سرعت افزایش آن برای هر فوت (۳٪متر) حرکت به طرف پایین می باشد.
برخورد به کف استخر با عمق کم آب و یا اشیاء زیر آب: بزرگترین خطری که افراد را در زمان شیرجه رفتن تهدید می کند این است که از ناحیه سر با کف استخر یا اشیاء زیر آب در محل هایی که شناخته شده نمی باشند، برخورد نماید. این مسئله در بسیاری موارد موجب فلج نسبی به علت آسیب دیدگی نخاع ودر موارد شدید منجر به مرگ خواهد شد. البته چنین اتفاقی به ندرت برای شیرجه روندگان در مسابقات پیش می آید زیرا عمق آب با قوانین ومقررات رسمی مطابقت دارد.
کامنتی ثبت نشده است
ارسال نظر